Eurobasket: Τα συμπεράσματα από τη φετινή διοργάνωση

Eurobasket ήταν και πάει. Ολοκληρώθηκε ο κύκλος των 18 ημερών αγωνιστικής δράσης στο φετινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, με την Ισπανία να επιστρέφει στο θρόνο της, σε μία διοργάνωση με πολλές εκπλήξεις, ανατροπές, ρεκόρ αλλά και συμπεράσματα που μας έμειναν.

Η Ισπανία πέτυχε κάτι που στην αρχή του Eurobasket έμοιαζε ακατόρθωτο. Άπαντες έβλεπαν ως φαβορί την τριάδα Σερβία-Ελλάδα-Σλοβενία και ίσως λίγο πιο μετά τη Γαλλία, η οποία βέβαια έφτασε μέχρι και τον τελικό, σε καμία όμως περίπτωση δεν πίστευαν την ομάδα του Σέρτζιο Σκαριόλο. Γιατί; Γιατί δεν είχε Πάου και Μαρκ Γκασόλ, γιατί δεν είχε Ναβάρο, δεν είχε Γιουλ, δεν είχε Ρούμπιο; Και λοιπόν; Το λάθος ήταν ότι ενώ η “ρόχα” είναι μια χώρα που έχει διαχρονικές επιτυχίες σε όλες τις κατηγορίες της εθνικής της (παίδων, εφήβων, νέων), υποτιμήθηκε υπό το πρίσμα του μπασκετικού “αγνωστικισμού”. Έβλεπαν άπαντες ονόματα παικτών που έπαιζαν στη Μάλαγα, σε σχέση με τα κορυφαία ονόματα του παρελθόντον και δημιουργείτο η εντύπωση ότι δεν θα προχωρήσει η ομάδα. Μόνο που τόσο το αναπτυξιακό πρόγραμμα της χώρας, ως προς την ανάδειξη αθλητών, συνδυαστικά με το γεγονός ότι η ACB είναι με διαφορά του δεύτερου, το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη και πιθανώς το δεύτερο καλύτερο μετά το NBA, έφεραν αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που ουσιαστικά δίνει το μήνυμα ότι ακόμα το “ευρωπαϊκό” μπάσκετ νικά εντός των τειχών.

Το ΝΒΑ δεν χωρά (ακόμα) στην Ευρώπη

Είδαμε, λοιπόν, δύο φιναλίστ που έφτασαν μέχρι την τελευταία πίστα ενός πολύ γρήγορου (βάσει ημερών αγωνιστικής δράσης) βιντεοπαιχνιδιού που είχαν περισσότερα από κάθε άλλο σύνολο την έννοια της ομάδας. Έγινε αναφορά και στη χτεσινή ανάλυση του τελικού, η Ισπανία και η Γαλλία είναι δύο ομάδες με τον ίδιο προπονητή διαχρονικά, με την ίδια φιλοσοφία και ακολουθούν πιστά το rotation τους για να έχουν ετοιμοπόλεμους 10-11 παίκτες.

Αντίθετα, τα φαβορί που έμειναν εκτός συνέχειας και κυρίως η Ελλάδα και η Σλοβενία, τερμάτισαν νωρίτερα τις πορείες τους, έχοντας ταξιδέψει στη Γερμανία με το βλέμμα στη νοοτροπία του NBA. Ένας σούπερ σταρ να παλεύει για την ομάδα. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να κρατήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα. Δεν μειώνεται αυτή τη στιγμή το επίπεδο των υπόλοιπων Ελλήνων και Σλοβένων παικτών. Συμβαίνει, όμως, το εξής: η Ισπανία που έφτασε μέχρι την κορυφή της Ευρώπης, είχε και αυτή δύο NBAers, τα αδέρφια Ερνανγκόμεθ. Είχε, όμως, και παίκτες οι οποίοι μπορούσαν να προσφέρουν ανάλογα πράγματα, με βάση το ρόλο που του είχε δοθεί στο ρόστερ.

Αντίστοιχα στο παρελθόν η ομάδα της Ιβηρικής είχε τον Πάου και το Μαρκ Γκασόλ. Είχε όμως και Ρούμπιο, είχε και Γιουλ, και Ρούντι και όποιον μπορείτε να φανταστείτε. Το συμπέρασμα είναι ότι δεν έχει έρθει η ώρα ακόμα σε τέτοια τουρνουά των 20 ημερών να φτάνει στην κορυφή μία ομάδα που στηρίζεται σε έναν παίκτη. Και θα σκεφτεί κανείς ότι στο αμέσως προηγούμενο Eurobasket έφτασε στην κορυφή η Σλοβενία του τότε πιτσιρικά Λούκα Ντόντσιτς. Ναι, αλλά ακόμα και τότε, η ομάδα της πρώην Ενωμένης Γιουγκοσλαβίας είχε νεαρότερο κατά 5 χρόνια τον Γκόραν Ντράγκιτς, είχε σε ένα αξιοπρεπές επίπεδο τους Πρέπελιτς, Μπλάζιτς, Ζόραν Ντράγκιτς (και οι τρεις είχαν πτωτική πορεία στη συνέχεια) και είχε και τον Ράντολφ της Ρεάλ Μαδρίτης που προ τραυματισμών ήταν ένα πλήρες power forward.

Πρακτικά, λοιπόν, όσο η Ελλάδα, η Σλοβενία ή ακόμα και η Φινλανδία, στηρίζονται σε έναν παίκτη και δεν δίνουν χώρο στους υπόλοιπους ή δεν υπάρχει έστω κάπως κοντινό ταλέντο (αν και είναι ματαιόδοξο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να βρεθεί ανάλογο ταλέντο σε μία εθνική με αυτό των Γιάννη-Ντόντσιτς), τότε πάλι οι προαναφερθείσες χώρες θα δυσκολευτούν αρκετά σε τελικές διοργανώσεις.

Το κέρδος του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Το φετινό Eurobasket μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε σε υψηλότερο επίπεδο ομάδες που την προηγούμενα δεκαετία δεν είχαν δείξει κάτι στο μπασκετικό χάρτη. Είδαμε την Πολωνία να πετυχαίνει την απόλυτη έκπληξη και να φτάνει μέχρι τα ημιτελικά της διοργάνωσης. Είδαμε τη Φινλανδία να φτάνει μέχρι τα προημιτελικά, κάνοντας το level up σε σχέση με το 2017, όταν η πορεία της σταμάτησε στους “16”. Η Τσεχία αντίστοιχα μπορεί να τελείωσε το ταξίδι της στον πρώτο νοκ άουτ αγώνα με την Ελλάδα, έδειξε όμως και σε εκείνο τον αγώνα ότι έχει δυνατότητες. Το ίδιο και η Ουκρανία και το Βέλγιο. Ακόμα και η Βοσνία Ερζεγοβίνη που μπορεί να αποκλείστηκε στην φάση των ομίλων, πέτυχε μία ανέλπιστη νίκη επί της Σλοβενίας και αν δεν βρισκόταν στον “όμιλο του θανάτου”, θα είχε σοβαρές ελπίδες πρόκρισης στα νοκ άουτ.

Αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί, ακόμα και η Γερμανία που φέτος κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, είχε να ζήσει μία καλή πορεία σε τελική διοργάνωση πάρα πολλά χρόνια, από τις εποχές που μεσουρανούσε ο Ντιρκ Νοβίτσκι. Και δεν μιλάμε για ομάδα που τώρα ξεπροβάλλει, αλλά μία ομάδα που θεωρητικά ήταν διαχρονικά ανταγωνιστική και τα τελευταία χρόνια είχε σιγήσει. Η επιτυχία της, όμως, είναι ένα τεράστιο κέρδος, τόσο για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, όσο και για την ίδια τη χώρα που έχει κάνει άλματα προόδου τα τελευταία χρόνια στην εξέλιξη του μπάσκετ μέσα από το πρωτάθλημα της, το οποίο γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστικό

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι αρχίζει σιγά σιγά να “ανοίγει” το μπάσκετ στην Ευρώπη. Μπορεί να υπάρχουν οι κλασσικές ομάδες που δίνουν σταθερά το παρόν και είναι πάντα στη διεκδίκηση των επιτυχιών, υπάρχουν όμως και νέες δυνάμεις που ανατέλλουν και μόνο θετικό είναι αυτό για το ίδιο το άθλημα. Σκεφτείτε ότι από την τελευταία φορά που είδαμε σε τελική διοργάνωση τη Φινλανδία, μέχρι σήμερα, πέρασαν 5 χρόνια, όμως βλέπουμε με την πάροδο των χρόνων να έχει καλύτερα αποτελέσματα. Ανάλογο είναι και το συμπέρασμα για την Τσεχία, η οποία μπορεί να έμεινε νωρίς εκτός συνέχειας, η συνολική της εικόνα είναι ενθαρρυντική. Πόσω δε μάλλον η Πολωνία που έφτασε μέχρι τα ημιτελικά και διεκδίκησε μετάλλιο.

Πού είναι η Γιουγκοσλαβία;

Αντίθετα, θα πρέπει να σκεφτούν πολύ σοβαρά τι πάει λάθος τα τελευταία χρόνια οι δύο μεγαλύτεροι εκπρόσωποι της άλλοτε Γιουγκοσλαβίας, η Σερβία και η Κροατία. Οι μεν “πλάβι” είδαν το υπόλοιπο του Eurobasket από τα σπίτια τους, σε ένα τουρνουά που είχαν την “ταμπέλα” του φαβορί από τις πρώτες ημέρες του καλοκαιριού. Και πώς να μην ήταν άλλωστε, όταν είχαν εκτός τους Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς, Νεμάνια Μπιέλιτσα και Μίλος Τεόντοσιτς και πάλι φάνταζαν πλήρεις. Κι όμως, μόλις αποχώρησε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς από την τεχνική ηγεσία, πληρώνοντας το… μάρμαρο για την ήττα στον τελικό του Eurobasket του 2017, ήρθαν δύο αποτυχίες, αναλογικά με τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί, αρχικά στο Μουντομπάσκετ του 2019 και εν συνεχεία φέτος, με την τελευταία να είναι και εκκωφαντική.

Η δε “Χρβάτσκα”, αφού προηγουμένως είχε αποκλειστεί από την προκριματική φάση του Μουντομπάσκετ για δεύτερη συνεχή φορά, κατέβηκε στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα με σκοπό να ξεχαστεί η αποτυχία στις αρχές του καλοκαιριού. Τελικά, όχι μόνο δεν ξεχάστηκε, αλλά ενισχύθηκε με τον πρόωρο αποκλεισμό στη φάση των “16” από τη Φινλανδία

Το ζήτημα που προκύπτει για αμφότερες τις ομάδες της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είναι πώς είναι δυνατόν η άλλοτε “μήτρα” του ευρωπαϊκού μπάσκετ να μη βγάζει Κροάτες point guard (επιστρατεύτηκε ο Τζαλίν Σμιθ) και Σέρβους προπονητές (ο Πέσιτς αξίζει σεβασμού, αλλά έχει ξεπεραστεί). Σκεφτείτε ότι μιλάμε για δύο ομάδες, όπου η μεν είχε κάποτε στα guard τους Κόμαζετς και τον αείμνηστο Πέτροβιτς, αλλά και τον τεράστιο Τόνι Κούκοτς, τον πιο “εγκεφαλικό” forward του έθνους τους κι όμως τώρα δεν έχουν point guard κάποιου επιπέδου, η δε δεν έχει έναν προπονητή να αναλάβει ένα ρόστερ υψηλού ταλέντου και προσδοκιών.

Ο Ρούντι, ο Ντόντσιτς και ο Πονίτκα

Το τέλος του Eurobasket μας δίνει και κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία που μπαίνουν στο “βιβλίο” της διοργάνωσης. Ο άνθρωπος που όσο περνούν τα χρόνια, τόσο χαίρει της εκτίμησης του (δύσκολου να αποδεχθεί την ανωτερότητα των αντιπάλων) ελληνικού κοινού, Ρούντι Φερνάντεθ, έφτασε τα τέσσερα μετάλλια σε επίπεδο Eurobasket, όντας πλέον στη 2η θέση μαζί με τον Πρέντραγκ Ντανίλοβιτς, και τους Σοβιετικούς Σεργκέι Μπελόφ, Μοντέστας Παουλάουσκας, Ζούραμπ Σακαντελίτζε, Αρμενάκ Αλαξανιάν και Αλεξάντερ Πετρόφ. Στην κορυφή παραμένει ο Γενάντι Βολνόφ με έξι μετάλλια.

Δεδομένα αυτό που έκανε αίσθηση στη φετινή διοργάνωση είναι οι 47 πόντοι του Λούκα Ντόντσιτς που είχε κόντρα στη Γαλλία, με τον Σλοβένο σούπερ σταρ να ξεπερνά το Νίκο Γκάλη που είχε 46 σε έναν αγώνα με τη Σουηδία το 1983. Στην ίδια λίστα μπήκαν φέτος και ο Λάουρι Μαρκάνεν, χάρη στους 43 πόντους που πέτυχε κόντρα στην Κροατία και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο χάρη στους 41 πόντους που πέτυχε κόντρα στην Ουκρανία.

Αν κάτι ακόμα αξίζει επισήμανσης από το φετινό Eurobasket σε επίπεδο ατομικών προσπαθειών, αυτό δεν είναι άλλο από το triple double του Ματέους Πονίτκα. Ο Πολωνός forward πέτυχε κόντρα στη Σλοβενία 26 πόντους, κατέβασε 16 ριμπάουντ και μοίρασε 10 ασίστ. Το αμέσως προηγούμενο ήταν στην διοργάνωση του 2017, όταν ο Ρουμάνος Ράρες Μαντάντσε πέτυχε κόντρα στο Μαυροβούνιο 14 πόντους, 11 ριμπάουντ και 10 ασίστ. Το αμέσως προηγούμενο; Πριν από 27 (!) χρόνια, με τον Τόνι Κούκοτς να είναι ασταμάτητος κόντρα στην Φινλανδία με 15 πόντους, 12 ριμπάουντ και 10 ασίστ.

Το ταξίδι του Eurobasket ολοκληρώνεται κάπου εδώ. Το betmarket ήταν “παρών” στη φετινή διοργάνωση από τις αρχές του καλοκαιριού, όταν ξεκίνησαν οι πρώτες αναλύσεις του τουρνουά, εντάθηκαν στα μέσα Αυγούστου, όπου και είχαμε την ανάλυση των ομίλων, τα φαβορί, τα αουτσάιντερ και από την 1η Σεπτεμβρίου μέχρι και χτες, είχαμε ανάλυση κάθε αγώνα ξεχωριστά. Δημιουργήθηκε ειδικός χώρος προκειμένου να έχετε πρόσβαση σε ό,τι σχετίζεται με το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όπως επίσης και το bracket με την εξέλιξη των ζευγαριών.

Μπορεί, λοιπόν, το Eurobasket να τελείωσε, για τους φίλους του μπάσκετ, όμως, ξεκινά τώρα η νέα αγωνιστική σεζόν, στην οποία θα έχουμε αναλύσεις για όλες τις κορυφαίες διοργανώσεις της Ευρώπης, τα πρωταθλήματα εντός των συνόρων, αλλά και το μαγικό κόσμο του NBA. Μείνετε συντονισμένοι. Σε λίγο ξεκινάμε!

Ετικέτες: Eurobasket